Romancı Jane Fallon, 60'ı kucaklamasının nedeni hakkında

Yazar Jane Fallon 60 yaşına geldiğinde aniden inanılmaz bir aydınlanma yaşadı.

(İmaj kredisi: Getty Images)

Burada, neden endişelenmeyi bıraktığını ve neden yaşlanmaktan korkmak yerine onu benimsemeye kararlı olduğunu açıklıyor.

'> Jane Fallon, şimdiye kadar on bir roman kaleme almış çok satan ve ödüllü bir yazardır. Aynı zamanda eski bir televizyon yapımcısıdır. En son romanı 'Şimdiye Kadarki En Kötü Fikir' bu Nisan'da çıktı. Burada, neden endişelenmeyi bıraktığını ve neden yaşlanmaktan korkmak yerine onu benimsemeye kararlı olduğunu açıklıyor.

Jane Fallon, şimdiye kadar on bir roman kaleme almış çok satan ve ödüllü bir yazardır. Aynı zamanda eski bir televizyon yapımcısıdır. En son romanı 'Şimdiye Kadarki En Kötü Fikir' bu Nisan'da çıktı.

Burada, neden endişelenmeyi bıraktığını ve neden yaşlanmaktan korkmak yerine onu benimsemeye kararlı olduğunu açıklıyor.

Geçen yaz birkaç tulum aldım. Bu kendi başına pek haber sayılmaz. Her yerdeydiler. Bir pandeminin kaosunda sevimli, rahat, rahatlatıcı. Ama birkaç ay sonra büyük bir —biiiig— doğum günüm yaklaşıyordu. Onları götürebilir miyim? Ve sonra karar verici geldi.

Aptalca internette bu fikir yazılarından birini okudum. 50 yaş üstü kadınların asla giymemesi gereken şeyler. Neredeyse o on yılın diğer ucundaydım. Tulumlar erkek kot pantolon ve savaş pantolonlarından sonra üçüncü sıradaydı. Bu onu perçinledi. Ne yapacağımın söylenmesinden her zaman nefret etmişimdir. Hemen sipariş verdim. Sonra yaz başındaki sıcak hava dalgasında tulumum, bir yelek (görünüşe göre başka bir hayır-hayır - Tanrı korusun biraz menopoz kol eti sallanabilir) ve parlak renkli spor ayakkabılar (kabul edilemez) içinde mutlu bir şekilde etrafta dolaştım. Harika hissettim. Ben gibi hissettim.

Crespelle nedir

'Kendimi kanıtlama ihtiyacından her zaman sakat kaldım'

Altmış, kutuplaştırıcı bir doğum günüdür. Ben büyürken kadınların emekli olduğu ve bingo kanatları ve tığ işi hayatına yenik düştüğü yaş. Büyük güne yaklaşırken, arkadaşlarım beni bunu kendime saklamam gerektiği konusunda uyardılar, yazılacağım, hurda yığınına gönderileceğim konusunda beni uyardılar. Biri bana bir göz cerrahının numarasını verdi. Yeni arkadaşlara ihtiyacım olduğuna karar verdim.

'Birkaç ay/hafta/gün sonra 60 yaşındayım' diye soranlara anons etmeye başladım. Dayanamadım, ağzımdan çıktı. Tabii ki, 'Hayır! Bir gün bile geçmiyorsun...' tepkisi. Hala o kadar sığım. Ama sadece bu değildi. Özgürlük gibi geldi. Sonunda başkalarının ne düşündüğü hakkında endişelenmeyi bırakıp sadece ben olabilirmişim gibi.

Ricky Gervais ve Jane Fallon

Jane Fallon ve ortağı Ricky Gervais

(İmaj kredisi: Getty Images)

Kendimi kanıtlama ihtiyacından her zaman sakat kalmışımdır: Büyük bir ailenin bir yola ihtiyacı olan en küçüğü olarak, cesaretini toplayıp ağzını açsa söyleyecek çok şeyi olduğunu bilen, acı verecek kadar utangaç bir çocuk olarak. bir kadın olarak ünlü bir partnerin artı biri olarak kalabalığın arasından sıyrılmak. Bu yüzden bana ses verecek bir kariyere sahip olmaya odaklandım. Önce televizyon, sonra mucizevi bir şekilde, hayatım boyunca roman yazma hayalim.

Woman&home'dan daha fazlası:

Menopozun imajın yeniden markalaşmasına ihtiyacı var - hadi onu gerçekte olduğu gibi kutlayalım
Bana göre, 'Büyükanne Suçluluğu' gerçekten günümüz büyükanneleri için bir şey.
40 yaş üstü kadınlara saçlarını kesmelerini söylemeyi neden bırakmalıyız?

Ama yine de hep omzumun üzerinden bakıyordum. Yeterince iyi miydim? Sürer miydi? Değilse, o zaman ne? Başarılarımdan zevk almak yerine kendime korkunç bir baskı uyguluyorum. Ve sonra geçen yıl hepsi düştü. Kafamdaki ses '60 olmak üzeresin' demeye başladı. 'Artık kimse senden bir şey beklemiyor. Elde ettiğiniz her şey bir bonus.'

'Tarihimizde bir güzellik var. Yüzüm ütülenmiş gibi görünmek istemiyorum. Kendim gibi görünmek istiyorum'

Belki de birçok insan gibi beni de önceliklerimi yeniden değerlendirmeye zorlayan salgındı. Ya da belki de o yaştaydı, her zaman bir dönüm noktası gibi hissettiren o dönüm noktası, tam yüzüne baktığınızda o kadar korkutucu görünmüyordu. Bir hediye gibi hissettim. Bir rahatlama. Sadece bir noktayı kanıtlamak için değil, aşk için bir şeyler yapma şansı.

Zarif bir şekilde yaşlanmaya hiç niyetim yok ama bunu doğal olarak yapmaya çalışacağım. Tarihimizde bir güzellik var. Yüzüm ütülenmiş, sürekli ürkmüş, boşmuş gibi görünmek istemiyorum. Bana benzemek istiyorum. Bu vazgeçtiğim anlamına gelmez. Ne münasebet. Görünüşe göre saldırgan 60 yaşındaki kollarımın olabildiğince ince ve tonda olmasını sağlamak için (çok fazla) çalışıyorum. Her fırsatta onları göstermeyi planlıyorum.

Benim yaşımdaki kadınların ne giymemesi gerektiğine dair listeler arayacağım ve hepsini bir kerede giyeceğim. Saçlarım hala sarı çizgili çünkü gri ve doğal kabarma eğilimim çok ileri bir adım gibi geliyor. Korkunç x10 büyütmeli aynamda her gün saatler gibi görünen bir süreyi çenemdeki tüyleri yolarak geçiriyorum. Ama mesele şu ki, bunları kendim için yapıyorum, çünkü kimseyi benden daha genç olduğumu düşünmeleri için kandırmaya çalışmıyorum. Zaman ilerliyor, hepimiz yaşlanıyoruz. Bu neden bu kadar kötü bir şey? Bunu kutlamalıyız.